My friend Natalie can't see the point in you. She says that all you do is burp, fart, dribble, grin inanely and emit a series if unintelligible noises. Admittedly she hasn't seen you at your best, but I still think that's a little harsh. The first time Natalie came to visit you were asleep on your back, gurgling little spit bubbles, a thin strand of drool running down your chin. Natalie just stared at you as if you were a creature from another planet. She made no secret of the fact that she wasn't impressed. The second time she came to visit you crawled across the carpet towards her and vomited on her expensive new shoes. I tried to make light of it, explaining that it's mainly just liquid and wipes off easily, but she really did look quite appalled. Natalie likes being a career woman, rushing between meetings in her power suit, clutching her Starbucks Coffee and her laptop. She's never wanted a husband or a baby, but if she could see you on a good day I'm sure she'd feel differently. If she could see the way you clap your hands and squeal with excitement when Scooby-Doo comes on the telly then she'd find you just as adorable as I do. Instead she thinks you're smelly and have a strange shaped head. She looked revolted when I said you like putting your toes in your mouth, and finds it disturbing that you're always staring greedily at my breasts. It upsets her even more when you stare greedily at her breasts. I tried to explain that you're a man and that's what men do, but she wasn't having any of it. If I'm honest, I think you could have made a bit more of an effort when Natalie first visited our house. I know it was the morning after Spongey's stag do, but I thought you could have at least lugged yourself into the bedroom instead of lying sprawled on the sofa in a curly wig, a pair of women's shoes and a t-shirt with a photo of Spongey's bare bottom on the front. If you'd had some trousers on it might not have been so bad. Natalie and I were comfortable enough perched on the wooden chairs, but it was quite distracting to have you snoring over our conversation, and I think Natalie was a bit uncomfortable when you started mumbling and fiddling with yourself.
< 2 > When Natalie left, giving me a kiss on the cheek and a look of pity before rushing off for an appointment with her personal trainer, I removed your stilettos, covered you with a blanket and wiped the drool from your chin. Later, when you woke up screaming about a pain in your head which you assumed must be a brain haemorrhage, I gently explained that you had simply consumed an excessive amount of alcohol. I then sat by your side, holding your hand and stroking your forehead in a bid to reassure you. Three days later when you had recovered, I firmly reiterated this link between lager and suffering and said I hoped you had learnt your lesson. You looked ashamed, said you wouldn't do it again and then promptly went out and got wasted. I'd secretly hoped that things would be better the next time Natalie came to visit. I thought she might like you better if you had your trousers on and were conscious. To be fair you didn't let me down on either of those counts, but if I'm going to be picky then I wish you'd been sober and hadn't vomited on her. I assumed that when I told you she was coming for dinner you would come home from the pub before ten o'clock, but of course you bumped into Spongey down at the Queens Head and the two of you decided to celebrate the fact that you were wearing the same socks. I understand how important these things are to you, and I do appreciate the fact that you phoned me from the pub six times with a string of terrible excuses, but could you not have come for the Chicken Chasseur I had prepared? Instead you fell through the front door three hours late, addressed Natalie as Bob, crawled towards her on all fours and then chucked up all over her feet. It wiped off just as I said it would, but I don't think that made Natalie like you any better. Once Natalie had left - which she did at great pace - I cleared up the mess and sat you down at the kitchen table. You clutched my fingers tightly and tried to put one of them in your mouth, mistaking it for the digestive biscuit I offered you. I should have been furious, but when you grinned stupidly at me, your mouth surrounded by biscuit crumbs, my heart softened and I forgave you. At the end of the day, however badly you behave, you're mine and I still love you.
< 3 >I can understand why Nathalie thinks you're an idiot, but it's easy for her to judge. She already has everything she ever desired. I never wanted the impressive job title, the sports car or the big flashy house. All I ever really wanted was to be a mother. You might not be the most sophisticated man in the world, but you have a good heart and all the other necessary parts to help me fulfil that dream. I know exactly why having a baby is so important to me: I want someone I can take care of. I find it incredible that another flailing, helpless human being could rely on me to look after them. Babies are so utterly incapable of looking after themselves, so dependent on others for their wellbeing. From their failure to control their bodily functions to their inability to use their tiny undeveloped brains, they are so completely useless without someone to care for them. I want to be needed like that. Natalie says I don't need a baby to fulfil my dream. She says I'm already there. I have no idea what she means. I just don't think these career women understand.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
2 opmerkingen:
Maria Goodin – Someone to care for
Plot
Natalie, de vriendin van de ik-persoon, komt op bezoek en ziet de vriend van de ik-persoon op de bank liggen. Hij ligt te slapen op de bank, zonder broek en met vrouwenschoenen aan en er stroomde een beetje kwijl langs zijn kin. Natalie keek naar hem alsof hij van een andere planeet komt.
Als Natalie vertrekt doet de ik-persoon de schoenen van de man uit, bedekte hem met een dekentje en haalde de kwijl van zijn kin. Toen hij wakker werd, schreeuwde hij dat hij hoofdpijn had.
Natalie komt voor de tweede keer op bezoek voor het eten en de ik-persoon hoopt dat Natalie haar vriend aardiger zal vinden met een broek aan en als hij bij bewustzijn is. De ik-persoon wil dat haar vriend voor tien uur terugkomt uit het café, maar hij blijft in het café vieren dat zijn vriend en hij dezelfde sokken aanhebben. De vriend belt wel zes keer op dat het hem spijt.
Als de vriend binnen komt vallen, ziet hij Natalie aan als Bob en kruipt over het tapijt om over haar schoenen te kotsen.
De ik-persoon ruimt alles op, nadat Natalie wegging. Ze zette haar vriend aan de keukentafel waar hij haar vingers in haar mond probeert te stoppen, omdat hij denkt dat het een koekje is.
Scene
De plaats van handeling is het huis van de ik-persoon en haar naamloze vriend. Zij nodigt Natalie hier uit en hier vinden de handelingen plaats. De vriend is ook in een café, maar daar gebeurt verder niks anders dan dat hij haar opbelt.
Theme
Het thema van het verhaal is liefde. De vrouw houdt van haar man zoals hij is. Zij vindt het niet erg dat hij vaak naar een café gaat om zich lam te zuipen en dan thuiskomt en haar gasten laat schrikken.
Characters
Er komen drie personages in het verhaal voor. De hoofdpersoon is de ik-figuur. Zij vertelt alles. Het lijkt net of ze een brief schrijft om een deel uit haar leven te vertellen. Zij is een round character.
Het tweede personage is Natalie. Zij is een vriendin van de hoofdpersoon en komt wel eens bij haar op bezoek. Zij vindt de leefstijl en de vriend van de hoofdpersoon niks. Zij is een flat character
Het derde personage is de naamloze vriend. Hij lijkt het minst belangrijk, maar hij is toch een belangrijke factor in het verhaal. Het draait om hem; Natalie vindt hem niks en dat vertelt de ik-persoon in het verhaal. De hoofdpersoon beschrijft wat hij doet en wat zij daarvan vindt. Hij is een flat character.
Point of view
Het verhaal is uit het perspectief van de vrouw geschreven. Er wordt verteld wat zij van dingen en mensen denkt. Er wordt niet verteld waarover de naamloze vriend denkt. Er wordt wel verteld wat Natalie denkt, maar dat weet de hoofdpersoon al. Het is dus een ik-vertelsituatie.
Personal opinion
Het is best een lachwekkend verhaal. Het begint al met: “The first time Natalie came to visit you were asleep on your back, gurgling little spit bubbles, a thin strand of drool running down your chin.”
Dat wekt je nieuwsgierigheid. Ik dacht: ‘Waar gaat dit verhaal in hemelsnaam over? Dat kan nooit goed zijn.’ Dus ik wou doorlezen.
Het is wel sneu dat de hoofdpersoon met zo’n man moet leven. Hij gaat vaak naar een café om te zuipen en de volgende dag heeft hij een kater. Ik denk dat de vrouw met hem omgaat, omdat zij graag een baby wil en hij doet haar denken aan een baby. Hij kotst over iemands schoenen heen, ligt op de bank te slapen zonder broek aan en met vrouwenschoenen aan zijn voeten, hij stopt haar vingers in zijn mond, omdat hij denkt dat het een koekje is. Dat zou een baby of peuter kunnen doen. Het is niet echt het gedrag wat je van een volwassen man zou verwachten.
Aan het einde van het verhaal staat dat ze graag een baby zou willen hebben, ze wil “someone I can take care of.” Dat heeft ze: haar vriend.
Wij hebben hetzelfde verhaal gelezen, maar anders opgevat. Wij dachten namelijk dat de hoofdpersooon, Natalie, het tegen een baby had, die ze af en toe met haar vriend vergeleek.
Ze beschrijft dat ze onvoorwaardelijk van haar baby houdt, ondanks alles wat hij ‘fout’ doet. Ze zegt dat haar doel in het leven was om moeder te worden, om iemand te hebben om wie je kan geven en wie jij kan verzorgen. Om geliefd en nodig te zijn, een baby kan namelijk niet zonder iemand die hem verzorgt en liefheeft.
Wij zagen ook in dat ze een vergelijking maakt tussen een baby met een man ( vriend), die af en toe ook dingen uithaalt, waar je boos om kan/moet worden. Maar als je werkelijk van hem houd, vergeef je hem alle ‘foute’ dingen die hij doet.
Het verhaal vonden we ook erg lachwekkend. Ik denk dat we wel eens zijn over de bedoeling van het verhaal. Wij denken namelijk dat de schrijfster wil laten zien, dat je onvoorwaardelijk van iemand moet houden om met degene echt gelukkig te zijn, anders zullen er vaak ruzies plaats vinden, omdat zijn / haar gedrag jou kan irriteren. De schrijfster zegt ook, dat je het niet zult begrijpen, hoe het voelt om moeder te zijn en je kind onvoorwaardelijk lief te hebben, zonder ooit werkelijk een kind ter wereld te brengen. En dat je nooit zult begrijpen hoe erg je van je vriend kan houden, zonder er een te hebben.
Een reactie posten